Dag Sinterklaasje dahaag dahaag

Zo. Dat zit er ook weer op, de kop van de feestdagen is er af! En ik moet bekennen…het viel mee! Zaterdagavond was ronduit shit, omdat ik door omstandigheden dus niet ergens bij was waar ik wel goed van baalde. De manier waarop en alles, man, man…vrouwen…Echt, loeders onderling. Anyway, ik heb me op zich wel vermaakt. Wat gedachten-op-0-films en natuurlijk Alles is Liefde gezien. Droog gehouden tot het eind, de aftiteling. Dat iedereen elkaar in de armen valt en Carice haar prins krijgt en alles en iedereen happy is en daar zit ik dan achter mijn computer en oow ow ow…Ja. Janken!

Vanavond ben ik extra lief voor mezelf geweest, terwijl mijn timelines op Facebook en Twitter volstroomden met kijk-ons-eens-gezellige updates. Gisteren was dat al, trouwens. Volgens mij heeft het gros van Nederland gisteren Sinterklaas gevierd en een restje gezinnen vanavond. Terwijl er cadeaus werden uitgepakt en mensen gezellig bij elkaar waren stond ik in de keuken in potten en pannen te roeren. Lekker heerlijk Nigella eat your heart out gekookt. Ik begin dat steeds leuker te vinden. Vroeger kookte ik zelden. At vrijwel altijd uit pakjes of potjes of erger nog, kant en klaar magnetron en oven voer of gewoon iets afhaalbaars. De laatste paar jaar, ook toen ik nog met Raymond was, heb ik me steeds meer verdiept in koken. Niet te moeilijk, maar gezond, vers en zo min mogelijk pakjes en E-nummers en andere enge dingen. Kom tegenwoordig graag in natuurvoedingswinkels, krijg er steeds meer feeling voor en het gaat me echt steeds beter af en dat geeft ook weer een fijn gevoel. Compleet. Warm, huiselijk. Mutserig, helemaal als je in je eentje staat te koken voor jezelf, maar fijn.

Terwijl ik roerde, hakte, stoofde en afgoot, bedacht ik me dat ik er nu al zo anders bij zit dan met de Sinterklaas periode vorig jaar, in positieve zin. Nog niet helemaal super gelukkig, maar zoveel meer mezelf geworden na de crash boom bang van die ene dag. Niet meer zo wanhopig achter mannen aanrennen. Tuurlijk mis ik af en toe, nou ja, iemand. En niet eens dáárom hoor nee. Maar gewoon, iemand die me ziet, een arm, een knipoog, inside jokes. Dat ik besta. Warmte. Die ik nooit heb gekregen van geen enkele vent van de afgelopen alweer bijna twee jaar geleden. Allemaal wegwerp mannen losers waren het.

Dus.

Nou ja.

Wat ik wil zeggen is:

Ik kan niet wachten tot volgend jaar Sinterklaas. Dan ben ik weer een jaar verder. Misschien dat ik tegen die tijd wel schrijf hier dat ik ben gestart met schilderen ofzo. Haha!

Vanaf minuut 07:46…Een kloddertje hier…een kloddertje daaaaar!