Putting the flowers outside

Oftewel de bloemetjes buiten zetten. Het was lang geleden, letterlijk een decennium, maar het was weer heerlijk! Samen met een groepje gelijkgestemde vrouwen trok ik afgelopen zaterdagavond de binnenstad in. Terrasjes op en tentjes in. Een beetje eng zo’n eerste keer maar na een paar wijntjes kon ik er voorzichtig een beetje van genieten. En wat een mannelijk schoon, dat ik daar al die jaren mijn ogen voor heb gesloten… Binnenkort gaan we weer op stap, ik heb er zin in! Op zulke momenten merk ik pas echt hoe ingedut ons of in ieder geval mijn leven was. Wijze les die ik hier uit heb geleerd is dat mocht ik weer een prins op een wit paard treffen, ik er absoluut een eigen leven naast wil blijven houden. Want zo zie je maar, we zijn tien jaar verder en ik sta met lege handen nu. Gelukkig is er internet waar ik dus een blik dames vandaan heb gehaald die allemaal heel leuk en aardig bleken te zijn! Erg Sex and the City! Voor herhaling vatbaar.

Verder is het een beetje een vreemde tijd geweest. Contact met Raymond weer gehad…weliswaar alleen van zijn kant, een email weer. Waarom toch? Als er nou iets zinnigs in zou staan. Maar nee. Hij vindt het zo lullig van zichzelf, hoe hij me verlaten heeft, de manier waarop. Excuses. Nja. Steek die maar ergens waar…Ik heb niet gereageerd. Wel de behoefte, oh absoluut, ik heb nog pagina’s vol te vertellen. Pagina’s, scrollen zal je eikel…maar ik doe het niet. What’s the use?

Gekke tijd ook want er komen steeds meer flarden terug van tekenen, herinneringen. Zo voelde ik met kerst vorig jaar dat dat de laatste kerst voor mij in huize Raymond’s ouders zou zijn. Dat was een heel vreemd moment, waarop ik een fractie van een seconde dat voelde en een beeld zag van ons apart het jaar erna. Dit is daarna nog een keer voorgekomen. Een week voor Raymond mij verliet hadden we nog een verjaardag van zijn nichtje. Ik zat naast hem op de bank en mijn ogen werden naar zijn handen getrokken, geen idee waarom. Ook toen ging door me heen dat dat de laatste keer zou zijn dat ik iedereen zou zien en in dat huis was. Het klopte. Zou ik een zesde zintuig hebben? Ik heb iets soortgelijks ook gehad vorig jaar in een andere situatie. En alle drie de keren dat het is voorgekomen het direct heel diep weggestopt. Om er later achter te komen verdomd, ik wist dat dit ging gebeuren, ik heb het gezien. Spooky.

Hoe dan ook, aan mannen geen gebrek. Een overschot, more like! Ik kreeg onlangs een prekend telefoontje van een bezorgde vader. Ik zou een kluizenaar zijn en er vaker op uit moeten. “Zoek je zus eens op. Of pak de trein en kom naar je vader en moeder, want we zien je ook zo weinig”. Hmmmm…u moest eens weten vaderlief. Vorige week ben ik op één avond na de hele week weggeweest ’s avonds. Dates, pliesie en zaterdag dus gaan stappen. Dates waren leuk maar niet echt voor herhaling vatbaar. Behalve pliesie dan. Die blijft voor herhaling vatbaar, man man man…

Het is grappig hoe ineens dates van het begin weer opduiken. Pliesie, yes…vannacht nog. Heb hem vriendelijk afgewezen, met moeite, maar wil niet de indruk wekken dat ik bij ieder telefoontje klaar sta om hem te zien. Eergisternacht wel, hij had boeven gevangen en toen hij klaar was daarmee de vraag of ik hem wilde zien. Pliesie is leuk maar dat weet hij een beetje te goed merk ik. Even afkoelen dus. 😉 Tee duu, tee duu…Voelde me echter gisternacht na zo’n ontmoeting met pliesie zo over mijn ex heen, dat ik Raymond heel stoer heb toegevoegd op een sociale netwerk website. Ik keek regelmatig op zijn pagina maar had ineens de behoefte hem toe te voegen. Geen idee waarom. En zoals ik had verwacht, heeft hij me nog niet toegevoegd. Dat gaat hij niet doen ook, leer mij Raymond kennen na tien jaar.

Dan is er date twee. Die leuke Ross Geller uit Friends die mij zo’n kriebel bezorgde bij onze ontmoeting voor de bioscoop. Die mij daar ter plekke na afloop van de film behoorlijk liet weten hetzelfde te voelen maar een paar dagen erna op MSN meedeelde een andere leukere vrouw tegengekomen te zijn. En nu dus steeds weer mij toch leuker meent te vinden en me wil zien. Ik begin hem inmiddels echter steeds minder leuk te vinden.

En dan is er nog iemand, met wie ik een hele tijd behoorlijk intensief contact heb gehad vlak nadat Raymond weg is gegaan. Die me nu ineens ook weer een berichtje stuurt dat hij volgende week in de stad is. Een faker is het. Een loser waar ik verliefd op werd en alleen kende via internet, op het punt stond naar de andere kant van het land te treinen en hem een weekend lang te zien, hij die een faker bleek te zijn. Maar die mij nu toch weer een beetje een kriebel geeft wegens dat stomme berichtje. Grom. Terwijl mijn verstand weet dat ik die kriebel krijg door het beeld wat ik zelf heb geschept in mijn hoofd van die jongen. En dat die kriebel niet komt door die loser die dat berichtje heeft getypt. Beide benen op de grond houden, Sanne.

Kan ik niet gewoon even doorzappen ofzo? Naar over een jaar of vijf, naar het moment waarop ik zacht tevreden neuriënd op Kinderen voor Kinderen de luiers van mijn beeldige zoon en/of dochter sta te verschonen, twee ochtenden per week voorleesmoeder ben op een kleuterschool en gelukkig getrouwd ben met Mister Right die me iedere avond een kus geeft op mijn wang als hij uit kantoor thuis komt? En ik tegen die tijd heb leren koken (proest) en een geweldige maaltijd serveer op de prachtig gedekte tafel terwijl zoon of dochter naar bed wordt gebracht door vaderlief?

Hmmmm…Wil ik dat echt nu? Nee, ril. Maar wil ik dit? Ik weet het niet. Complicated. Maar ik rook niet! We gaan naar de twee maanden nu. Twee maanden rookvrij. En drie maanden single.